| Mevrouw De Wit deel 2: Van Geluk gesproken (15-05-2008) |
Het is nog zonnig als mevrouw De Wit naar de bibliotheek loopt. Het is zeven uur en twee meisjes doen gymnastiekoefeningen op het speelveldje. Over het trottoir ratelt een plastic tractor met een veel te groot kind erop die geduwd wordt door een kleuter. Zielig, vindt mevrouw De Wit, de dreumes loopt zich het vuur uit de sloffen en die lange slungel maar lachen.
Ze houdt even stil en heft haar hoofd op naar de zon. Heerlijk. Het ruikt vochtig en zoel, in het lied van de merels hoort ze iets van de parelvissers en er blaast een zuchtje wind door haar haar. Als ze haar ogen weer opent lijkt het wel alsof de Japanse kers licht geeft.
Mevrouw De Wit loopt verder. Ze heeft voor het eerst dit seizoen haar sandalen weer aan. Fijne zacht leren donkerblauwe sandalen met een hielriempje. Ze voelt hoe soepel ze loopt, alsof ze van elastiek is en ze ziet de mensen kijken: die mevrouw De Wit, die loopt er elegant bij. Wat een leuk mens is het toch.
De bibliotheek is gevestigd in wijkcentrum De Ark en is op vrijdagavond tot acht uur open. Mevrouw De Wit levert haar boek met spijt in. Het was een aangrijpend verhaal over gewone mensen. Geen poespas en kapsones. De bibliotheekjuffrouw knikt en neemt het boek in ontvangst. Het boek eindigde niet eens echt goed, maar mevrouw De Wit had het gevoel dat ze er familie bij had gekregen. En wat haar nog het meeste aansprak was dat het over net zulke mensen ging als zij. Mensen die gelukkig willen zijn, hoe pathetisch dat ook klinkt.
Haasse, |
|
|
